Sieci komputerowe - Routing statyczny
1. Routing statyczny ma kilka zalet w porównaniu z routingiem dynamicznym:
- trasy statyczne nie są rozgłaszane w sieci, co prowadzi do zwiększenia bezpieczeństwa
- trasy statyczne używają mniejszej przepustowości łącz niż dynamiczne protokoły routingu, a obliczanie tras nie obciążą procesora
- droga wyznaczana przez trasę statyczną jest zawsze znana
2. Wady routingu statycznego:
- konfiguracja początkowa i utrzymanie tras statycznych jest czasochłonne
- konfiguracja jest podatna na błędy
- do wprowadzania informacji o zmianie tras wymagana jest interwencja administratora
- nie jest łatwy w skalowalności
- administrator powinien znać całą sieć
3. Zastosowania routingu statycznego:
- ułatwienie utrzymania tablicy routingu w mniejszych sieciach, których rozbudowa nie jest przewidywana
- sieci pośredniczące to sieci z pojedynczą trasą i z pojedynczym routerem.
- użycie jednej trasy domyślnej, reprezentującej drogę do każdej sieci, w przypadku gdy w tablicy routingu nie ma lepszej trasy; trasy domyślne używane są, gdy router nie znajduje dla danej sieci docelowej pasującej pozycji w tablicy routingu
- podłączania się do danej sieci
- ustawienia bramy ostatniej szansy dla sieci pośredniczących
- zmniejszenia liczby routerów, poprzez sumaryzację kilku sieci sąsiadujących do jednej trasy statycznej
- tworzenia zapasowej trasy w przypadku awarii głównego łącza
5. Domyślna trasa statyczna to taka, do której będą pasowały wszystkie pakiety (w IPv4: 0.0.0.0/0). Identyfikuje ona adres IP bramy domyślnej, do którego adres wysyła wszystkie pakiety IP, które nie znajdą odpowiedniej trasy dynamicznej lub statycznej.
6. Pływająca trasa statyczna to taka, która jest używana do zapewnienia rezerwowej ścieżki dla głównej trasy lub trasy dynamicznej w przypadku awarii łącza. Aby to wykonać trasa statyczna musi mieć wyższy dystans administracyjny, niż trasa podstawowa.
7. Dodanie nowej trasy routingu realizujemy z użyciem poniższego polecenia trybu konfiguracyjnego:
dostarczanie zdalne: ip route <adres sieci> <maska> <next-hop>
8. Następny skok może być konfigurowany jako adres IP lub nazwa interfejsu wyjściowego. Wybrany rodzaj konfiguracji miejsca docelowego, określa jeden z trzech następujących rodzajów tras:
- trasa następnego skoku (tylko adres IP następnego skoku został skonfigurowany)
- bezpośrednio podłączona trasa statyczna
- w pełni określona trasa statyczna (zarówno adres następnego skoku, jak i nazwa interfejsu zostały skonfigurowane)
9. Oprócz komend ping i traceroute, pomocnymi komendami w weryfikacji tras statycznych są:
- show ip route
- show ip route static
- show ip route network
10. Następny skok może być określony za pomocą adresu IPv6, interfejsu wyjściowego lub obu jednocześnie. Wybrany rodzaj konfiguracji miejsca docelowego, określa jeden z trzech następujących rodzajów tras:
- trasa IPv6 następnego skoku
- bezpośrednio podłączona trasa IPv6 – Tylko interfejs wyjściowy został skonfigurowany dla danej trasy.
- w pełni określona trasa IPv6 – Obie powyższe opcje zostały skonfigurowane.
11. VLSM pozwala na stosowanie różnych masek dla każdej podsieci:
- Po podziale adresu sieciowego na podsieci, te ostatnie można podzielić na kolejne podsieci.
- VLSM to po prostu dzielenie podsieci na kolejne podsieci
- Adresy indywidualnych hostów są przydzielane z puli adresów podpodsieci
12. Sumaryzacja tras, zwana również agregacją tras, jest procesem ogłaszania ciągłego zbioru adresów, jako pojedynczego adresu z maską mniejszą od dostępnej, najkrótszej maski podsieci.