Systemy operacyjne - Konfigurowanie dysków i sterowników urządzeń
1. Partycja to pewien obszar, na którym utworzono oddzielny system plików. Na dysku twardym można założyć od jednej do trzech partycji podstawowych plus jedną rozszerzoną, lub cztery podstawowe.
2. Partycja podstawowa to część dysku, która z poziomu systemu operacyjnego widziana jest jako osobny dysk.
3. Partycja rozszerzona to część dysku, która nie jest widziana przez system operacyjny jako osobny dysk. Na tej partycji tworzy się dyski logiczne.
4. Partycja systemowa to ta, na której jest zainstalowany system operacyjny. Aby móc zarządzać dyskami w systemie Windows należy wejść do narzędzia "Zarządzanie dyskami" (diskmgmt.msc)
5. MBR - główny rekord rozruchowy, który zawiera tabelę partycji dla dysku i niewielki kod wykonywalny nazywany głównym kodem rozruchowym. Jest tworzony podczas partycjonowania dysków. Zawiera tabelę z czterema wpisami partycji. Znajduje się w pierwszym sektorze na dysku twardym. Wprowadza ograniczenia w zakresie liczby i rozmiaru partycji.
6. GPT - zawiera tabelę wpisów dotyczących partycji określających początkowy oraz końcowy adres bloku logicznego (LBA). Obsługuje większą liczbę partycji oraz obsługuje większe partycje. Charakteryzuje się rozszerzoną niezawodnością. Obsługuje dyski rozruchowe 64-bitowe systemów Windows i systemów UEFI. Liczba dopuszczalnych partycji wynosi 128.
7. Polecenie diskpart.exe - narzędzie wiersza polecenia umożliwiające korzystanie ze skryptów, zawsze uruchamiane lokalnie. Narzędzie to służy do konwersji partycji.
8. Wolumin (partycja) prosty - wolumin dynamiczny obejmujący dostępne wolne miejsce na jednym dynamicznym dysku twardym.
Cechy:
9. Wolumin łączony - pozwala połączyć dyski z nieprzydzielonym miejscem w pojedynczy dysk logiczny.
Cechy:
10. Wolumin rozłożony - mapuje pasy danych na wielu dyskach.
Cechy:
11. Rozmiar woluminu można zmieniać, aby tworzyć na nowym woluminie dodatkowe, nieprzydzielone miejsce na dane, czy programy.
Cele zmniejszenia prostych i łączonych dysków dynamicznych:
Przed zmniejszeniem należy pamiętać o defragmentacji dysku, zmniejszenia ilości miejsca zajmowanego przez kopię w tle, a także trzeba się upewnić, że na zmniejszanym woluminie nie znajdują się pliki stronnicowania.
12. Fragmentacja dysku wynika z nieciągłego zapisu na woluminie.
Cechy charakterystyczne fragmentacji dysku:
13. Przydział dysku ułatwia oszczędzanie miejsca na dysku przez ograniczenie miejsca na dysku przez ograniczenie stopnia jego zużycia na określonych woluminach przez poszczególnych użytkowników.
Przydziały dysku umożliwiają:
2. Partycja podstawowa to część dysku, która z poziomu systemu operacyjnego widziana jest jako osobny dysk.
3. Partycja rozszerzona to część dysku, która nie jest widziana przez system operacyjny jako osobny dysk. Na tej partycji tworzy się dyski logiczne.
4. Partycja systemowa to ta, na której jest zainstalowany system operacyjny. Aby móc zarządzać dyskami w systemie Windows należy wejść do narzędzia "Zarządzanie dyskami" (diskmgmt.msc)
5. MBR - główny rekord rozruchowy, który zawiera tabelę partycji dla dysku i niewielki kod wykonywalny nazywany głównym kodem rozruchowym. Jest tworzony podczas partycjonowania dysków. Zawiera tabelę z czterema wpisami partycji. Znajduje się w pierwszym sektorze na dysku twardym. Wprowadza ograniczenia w zakresie liczby i rozmiaru partycji.
6. GPT - zawiera tabelę wpisów dotyczących partycji określających początkowy oraz końcowy adres bloku logicznego (LBA). Obsługuje większą liczbę partycji oraz obsługuje większe partycje. Charakteryzuje się rozszerzoną niezawodnością. Obsługuje dyski rozruchowe 64-bitowe systemów Windows i systemów UEFI. Liczba dopuszczalnych partycji wynosi 128.
7. Polecenie diskpart.exe - narzędzie wiersza polecenia umożliwiające korzystanie ze skryptów, zawsze uruchamiane lokalnie. Narzędzie to służy do konwersji partycji.
8. Wolumin (partycja) prosty - wolumin dynamiczny obejmujący dostępne wolne miejsce na jednym dynamicznym dysku twardym.
Cechy:
- brak odporności na błędy
- może być rozszerzany na tym samym dysku
- wydajność operacji wejścia-wyjścia jest taka sama jak wydajność operacji wejścia-wyjścia dysku
- możliwość rozszerzenia wielu dysków przez utworzenie woluminu łączonego
9. Wolumin łączony - pozwala połączyć dyski z nieprzydzielonym miejscem w pojedynczy dysk logiczny.
Cechy:
- wymaga dysków dynamicznych
- miejsce przydzielone z wielu dysków dynamicznych
- jeden wolumin łączony może zawierać do 32 dysków
- brak odporności na błędy
- możliwość zmniejszenia lub rozszerzenia
10. Wolumin rozłożony - mapuje pasy danych na wielu dyskach.
Cechy:
- wymaga wielu dysków dynamicznych
- ilość przydzielonego miejsca z każdego dysku musi być taka sama
- jeden wolumin rozłożony może zawierać do 32 dysków
- brak odporności na błędy
- większa przepływność.
11. Rozmiar woluminu można zmieniać, aby tworzyć na nowym woluminie dodatkowe, nieprzydzielone miejsce na dane, czy programy.
Cele zmniejszenia prostych i łączonych dysków dynamicznych:
- Rozszerzenie woluminu prostego na tym samym dysku.
- Rozszerzenie woluminu prostego w celu dołączenia nieprzydzielonego miejsca na innych dyskach na tym samym komputerze
Przed zmniejszeniem należy pamiętać o defragmentacji dysku, zmniejszenia ilości miejsca zajmowanego przez kopię w tle, a także trzeba się upewnić, że na zmniejszanym woluminie nie znajdują się pliki stronnicowania.
12. Fragmentacja dysku wynika z nieciągłego zapisu na woluminie.
Cechy charakterystyczne fragmentacji dysku:
- obejmuje zarówno pofragmentowane wolne miejsce
- prowadzi do niskiej wydajności podsystemu dysku
13. Przydział dysku ułatwia oszczędzanie miejsca na dysku przez ograniczenie miejsca na dysku przez ograniczenie stopnia jego zużycia na określonych woluminach przez poszczególnych użytkowników.
Przydziały dysku umożliwiają:
- śledzenie pozostałego miejsca i ograniczenie jego zużycia
- proaktywne monitorowanie dostępnego miejsca
- identyfikowanie użytkowników korzystających z dostępnego miejsca
- planowanie rozszerzenia pojemności magazynu.